Voor Uitgeverij de Graaff was 2020 een bijzonder jaar; zij bestond 20 jaar. Wensten in 2000 veel mensen de uitgeverij succes, weinigen geloofden erin. De dank is nog steeds groot aan Jan van der Ploeg en Evert Scholte die het mij gunden als eerste hun boek ADHD kinderen in ontwikkeling op de markt te brengen. Daarnaast dank aan Jan Hein Mooren die mij door de jaren heen steunde met vele manuscripten die ik uit mocht brengen. Helaas is hij ons eind vorig jaar ontvallen. Het is uiteindelijk gelukt met ‘boeken die ertoe doen’.
Door de jaren heen heeft de uitgeverij veel bijzondere boeken uitgebracht, onder andere op het gebied van aids & hiv, psychische problemen zoals schizofrenie en borderline, ernstige ziekten zoals kanker en niet-aangeboren hersenletsel, opvoedondersteuning, geestelijke verzorging, suïcidepreventie. Daarnaast enkele uitstapjes naar geschiedenis en fotografie. Te veel eigenlijk om allemaal op te noemen. Afgelopen jaar bracht het succesvolle boek Griep. Prikken, slikken of heel voorzichtig niets doen?, waarin het vaccinatiebeleid van de overheid kritisch onder de loep wordt genomen. Een boek dat in de huidige pandemie veel achtergrond geeft over vaccins, de ontwikkeling en de werking ervan. Inmiddels is bij de start van het nieuwe jaar de tweede druk verschenen. Verder verschenen vorig jaar boeken over huiselijk geweld, over anderstaligheid en een bundel over het zorgbeleid in Nederland. En Nederlands eerste revalidatieroman Erg hè. Uit het leven van een rolmodel zag het licht. Uit de bespreking in het tijdschrift Deviant: ‘Het grote probleem van de mensen in de roman van Jorissen is niet grip krijgen op het eigen leven met een ziekte of dwarslaesie, maar om te leren omgaan met de mens zonder beperking.’
 
Het nieuwe jaar belooft ook veel ‘boeken die ertoe doen’. Naast de herdruk van Griep verschijnt binnenkort ook de herdruk van Schizofrenie en bergen beklimmen, waarin Saskia Bos beschrijft hoe zij de psychiatrieprofessionals achter zich heeft gelaten. Jim van Os over haar boek: ‘De climax naar de eigen regie is ronduit spannend en inspirerend (…)’. Ook gaan we aan de slag met een boek rond het thema medicatie en ggz.
Verder verschijnt in de loop van het jaar De draad weer oppakken, waarin de zoektocht wordt beschreven van een psychologe die psychiatrisch patiënt werd, en Tussenland. Over leven met de dood in je schoenen, waarin mensen die ongeneeslijk ziek zijn hun verhaal vertellen. Tegenwoordig leef je langer met uitgezaaide kanker, maar hoe leef je je leven met de dood in de schoenen? Een ander bijzonder boek verschijnt in april: Het landschap verstaan. Een zoektocht naar betekenis in het spoor van Zen and the Art of Motorcycle Maintenance. Wim de Haas gaat op zoek naar de betekenis van het landschap, met als reisgids het boek Zen and the Art of Motorcycle Maintenance van Robert Pirsig. Wat kan het land­schap betekenen voor deze tijd en hoe moet de samenleving met het landschap omgaan? Geen onbelangrijke vragen in een tijd waarin we onze relatie met de planeet aarde herijken.

Kortom, voldoende redenen om Uitgeverij de Graaff in het nieuwe jaar te (blijven) volgen via onze website (www.uitgeverijdegraaff.nl) en de diverse social media. U bent welkom!

In vervolg op de informatie over het komende boek Griep. Prikken, slikken of heel voorzichtig niets doen? van 12 juni, 1 en 14 juli 2020.

Ten tijde van de Mexicaanse griep, de pandemie, heeft de overheid grote voorraden griepvirusremmers ingekocht. Het middel oseltamivir (Tamiflu) kostte tientallen miljoenen euro’s, maar van het middel is geen enkel positief effect aangetoond op verminderen van complicaties en virusoverdracht. De Wereldgezondheidsorganisatie heeft in 2017 het middel gedegradeerd van een essentieel medicijn naar een aanvullend medicijn. Bij het aanprijzen van Tamiflu speelden specialisten met conflicterende belangen een belangrijke rol.

Ten slotte is de definitie van een pandemie, dus wereldwijde griepepidemie, gewijzigd waardoor sneller de hoogste alarmfase kon worden ingesteld. In westerse landen en Nederland werden met spoed pandemische vaccins geïntroduceerd waarvan de effectiviteit en bijwerkingen onvoldoende waren onderzocht. De bevolking werd als het ware blootgesteld aan een medisch experiment.

De griep is meestal geen ernstige ziekte, soms treden complicaties op. Er is geen werkzaam vaccin of medicijn dat er zinvol tegen kan worden ingezet. De overheid erkent dit niet en neigt nu zelfs tot het verplicht stellen van de vaccinatie. Dit gebeurt op ondeugdelijke gronden en vaak op basis van adviezen van allerlei lobbygroepen uit de zorg. Wat dit met het vertrouwen van de burger in de overheid doet, laat zich raden.     

Het boek De griep. Prikken, slikken of heel voorzichtig niets doen? van Dick Bijl (ISBN 9789493127050) verschijnt in september 2020 bij Uitgeverij de Graaff en is reeds te nu te reserveren bij uw boekhandelaar of op de website van de uitgeverij.

Dick Bijl is oud-huisarts en epidemioloog en werkte meer dan twintig jaar als redacteur en hoofdredacteur bij het Geneesmiddelenbulletin. Hij las meer dan 25.000 artikelen over medicijnonderzoek en schreef hier zelf meerdere honderden artikelen over. Op dit moment is hij president van de International Society of Drug Bulletins. Hij is auteur van Het pillenprobleem (2018) en Antidepressiva en depressie (2019).

Als een warm welkom staan de deuren van de zorginstelling wijd open, maar ik ga niet naar binnen. Hij zit in de hal op me te wachten met zijn tekening op schoot. Het monster is gifgroen. De superheld zwaait met een zwaard. Details zijn niet te zien, want ik blijf voor de zekerheid op 6 meter afstand staan.
‘Het monster heet Corona.’
‘Wat zeg je?’
‘Corona.’
‘Ziet er woest uit! Ik zal het thuis beter bekijken.’
Zijn spraak is vandaag minder.
Een begeleider komt met een serveerkarretje. Hij legt de tekening erop en rijdt het naar de parkeerplaats. Ik wissel het vel papier in voor zijn favoriete toetje en een bedankkaart voor de begeleiders: Jullie zijn onmisbaar.
Als ik de 10.000 meter terugrijd naar huis, bedenk ik dat die 1 ½ meter maar een fractie is van de afstand die de hersenbloeding tussen ons heeft veroorzaakt.

Gabriëlle Berning

Over de gevolgen van de hersenbloeding van haar man schreef zij het boek Knarsend grind. De gevolgen van niet-aangeboren hersenletsel. Te bestellen bij uw boekhandelaar en rechtstreeks op de website van de uitgeverij.

In de Volkskrant van 15 juli staat een column van Aleid Truijens onder de kop Klemgezet, over de woningnood in Nederland. Er is een tekort van zo’n 300.000 woningen en er moeten tot 2030 ruim 800.00 woningen bijkomen. Duizelingwekkende cijfers, waarbij ik mij zorgen maak voor mijn dochters als die straks van hun studentenkamers naar een volwaardig huis willen.

Maar het gaat om meer dan het eigen gezin. Het gaat om een hele generatie die moeilijk aan een geschikt huis kan komen. Een groep die het extra moeilijk heeft bestaat uit degenen die dakloos zijn geraakt. Deze groep is de laatste jaren gegroeid tot rond de 40.000 mensen. In de media, bij onderzoeksgroepen, belangenbehartigers is er veel aandacht voor dakloosheid. Zo kwam de Raad voor Volksgezondheid en Samenleving (RVS) in april van dit jaar met een advies rond dakloosheid, waarin de raad pleit voor een herwaardering van het recht op huisvesting (https://bit.ly/3eZUFEL). Een middel daartoe is Housing First. Finland is op dit gebied een voorbeeld. In Trouw van 23 oktober 2019 is een uitgebreid artikel te lezen over de baat die daklozen kunnen hebben bij het krijgen van eerst een huis en vervolgens hulp bij hun problemen (https://bit.ly/3gZ4fb2). In dat artikel komt lector Lia van Doorn van de Hogeschool Utrecht aan het woord, zij doet al sinds de jaren negentig onderzoek naar dakloosheid. Zij was het ook die mij benaderde voor het uitgeven van het ervaringsverhaal ‘Wat ik nou toch heb meegemaakt!’ Verslag van een jaar dakloosheid van Wim Eickholt, die in 2015 een jaar dakloos was (ISBN 978-90-77024-57-7).

Ondanks alle aandacht – ook vanuit de overheid – ontbreekt er een structurele aanpak van dakloosheid. Zie de bijdrage van Co Verdaas in Trouw van 1 mei jongstleden (https://bit.ly/3h6HZw5). Daarin staat Nederland helaas niet alleen. In een artikel in de Volkskrant van 15 februari (https://bit.ly/3jc2l95) onder de kop Hoe helpt Europa zijn daklozen lees ik: “Volgens Freek Spinnewijn, de Vlaamse directeur van FEANTSA, een door de Europese Commissie gefinancierde organisatie die de ontwikkelingen rond daklozen en daklozenbeleid in Europa volgt, bevindt Nederland zich, net als Frankrijk, Duitsland, Denemarken en Ierland ‘in de kop van het peloton van de daklozenproblematiek’.” Te triest voor woorden voor zo’n rijk werelddeel.

Tot slot: het College van de Rechten voor de Mens ziet dakloosheid breder dan alleen het niet hebben van een dak boven je hoofd. Het gaat ook om het niet hebben van een veilige eigen plek. Het college stelt daarover (https://bit.ly/32nEYTN): “Eenmaal dak- of thuisloos, zijn structurele uitsluiting en discriminatie vanwege dak- en thuisloosheid weer een extra probleem.” Juist die problemen staan centraal in het boek Ex-dakloos, en nu… Krijg je als ex-dakloze je leven weer op de rit? (ISBN 978-94-93127-01-2) dat Wim Eickholt schreef na zijn eerdere boek over dakloosheid. Hij heeft weer een dak boven zijn hoofd, maar het lukt hem niet om, zoals hij het omschrijft, van de B-weg op de A-weg te komen. Het stigma ‘dakloos’ voorkomt dat. Terwijl hij over voldoende ervaring beschikt voor een reguliere werkkring. Lees hier zijn cv.

Aleid Truijens besluit haar column ermee dat we moeten wachten op een kabinet dat weer de regie neemt in het dossier wonen. U weet wat u te doen staat bij de verkiezingen volgend jaar!

N.B. Zie de website van het Trimbos-instituut (https://bit.ly/2Zs4PZ0) voor een overzicht van cijfers rond dakloosheid.