In de Volkskrant van 15 juli staat een column van Aleid Truijens onder de kop Klemgezet, over de woningnood in Nederland. Er is een tekort van zo’n 300.000 woningen en er moeten tot 2030 ruim 800.00 woningen bijkomen. Duizelingwekkende cijfers, waarbij ik mij zorgen maak voor mijn dochters als die straks van hun studentenkamers naar een volwaardig huis willen.
Maar het gaat om meer dan het eigen gezin. Het gaat om een hele generatie die moeilijk aan een geschikt huis kan komen. Een groep die het extra moeilijk heeft bestaat uit degenen die dakloos zijn geraakt. Deze groep is de laatste jaren gegroeid tot rond de 40.000 mensen. In de media, bij onderzoeksgroepen, belangenbehartigers is er veel aandacht voor dakloosheid. Zo kwam de Raad voor Volksgezondheid en Samenleving (RVS) in april van dit jaar met een advies rond dakloosheid, waarin de raad pleit voor een herwaardering van het recht op huisvesting (https://bit.ly/3eZUFEL). Een middel daartoe is Housing First. Finland is op dit gebied een voorbeeld. In Trouw van 23 oktober 2019 is een uitgebreid artikel te lezen over de baat die daklozen kunnen hebben bij het krijgen van eerst een huis en vervolgens hulp bij hun problemen (https://bit.ly/3gZ4fb2). In dat artikel komt lector Lia van Doorn van de Hogeschool Utrecht aan het woord, zij doet al sinds de jaren negentig onderzoek naar dakloosheid. Zij was het ook die mij benaderde voor het uitgeven van het ervaringsverhaal ‘Wat ik nou toch heb meegemaakt!’ Verslag van een jaar dakloosheid van Wim Eickholt, die in 2015 een jaar dakloos was (ISBN 978-90-77024-57-7).
Ondanks alle aandacht – ook vanuit de overheid – ontbreekt er een structurele aanpak van dakloosheid. Zie de bijdrage van Co Verdaas in Trouw van 1 mei jongstleden (https://bit.ly/3h6HZw5). Daarin staat Nederland helaas niet alleen. In een artikel in de Volkskrant van 15 februari (https://bit.ly/3jc2l95) onder de kop Hoe helpt Europa zijn daklozen lees ik: “Volgens Freek Spinnewijn, de Vlaamse directeur van FEANTSA, een door de Europese Commissie gefinancierde organisatie die de ontwikkelingen rond daklozen en daklozenbeleid in Europa volgt, bevindt Nederland zich, net als Frankrijk, Duitsland, Denemarken en Ierland ‘in de kop van het peloton van de daklozenproblematiek’.” Te triest voor woorden voor zo’n rijk werelddeel.
Tot slot: het College van de Rechten voor de Mens ziet dakloosheid breder dan alleen het niet hebben van een dak boven je hoofd. Het gaat ook om het niet hebben van een veilige eigen plek. Het college stelt daarover (https://bit.ly/32nEYTN): “Eenmaal dak- of thuisloos, zijn structurele uitsluiting en discriminatie vanwege dak- en thuisloosheid weer een extra probleem.” Juist die problemen staan centraal in het boek Ex-dakloos, en nu… Krijg je als ex-dakloze je leven weer op de rit? (ISBN 978-94-93127-01-2) dat Wim Eickholt schreef na zijn eerdere boek over dakloosheid. Hij heeft weer een dak boven zijn hoofd, maar het lukt hem niet om, zoals hij het omschrijft, van de B-weg op de A-weg te komen. Het stigma ‘dakloos’ voorkomt dat. Terwijl hij over voldoende ervaring beschikt voor een reguliere werkkring. Lees hier zijn cv.
Aleid Truijens besluit haar column ermee dat we moeten wachten op een kabinet dat weer de regie neemt in het dossier wonen. U weet wat u te doen staat bij de verkiezingen volgend jaar!
N.B. Zie de website van het Trimbos-instituut (https://bit.ly/2Zs4PZ0) voor een overzicht van cijfers rond dakloosheid.
