In het heetst van de zomer zijn de kranten dun, ze bevatten vaak komkommernieuws of worden geheel niet gelezen omdat we op vakantie zijn; bij terugkomst gunnen we ons niet meer de tijd ze door te nemen. Zonde, zo blijkt dit jaar. Een pareltje van een krant bleek de Trouw van 14 juli te zijn. Drie mooie artikelen. De eerste over de daklozenopvang in de vier grote steden. Het aantal daklozen neemt helaas toe. In Amsterdam helpen ze daklozen onder andere via het programma Housing First (een Fins initiatief) allereerst aan een woning, alvorens verdere hulp te geven. Een dak boven je hoofd is van evident belang. Het tweede artikel betrof het toenemende aantal suïcides onder jongeren naar aanleiding van de zelfmoord van een leerling op een Groningse mbo-opleiding. Spreek erover met jongeren in deze vaak lastige levensfase en zorg voor goede voorlichting. Tot slot in de reeks Religie & Filosofie een interview met Brecht Molenaar over het humanisme en het werk van de geestelijk verzorger. Het Humanistisch Verbond legt volgens haar te veel nadruk op de (illusie van de) maakbaarheid van het leven en de geestelijk verzorger richt zich in het verlengde hiervan tegenwoordig te veel op de markt van gezondheid en welzijn. Het gaat volgens haar niet alleen om de kracht van mensen, maar ook om de aandacht voor hun kwetsbaarheid.
Drie mooie verhalen, die mij ook sterken in de keuzes die ik maak bij het uitgeven van boeken. Vorig jaar verschenen bij Uitgeverij de Graaff (onder andere) het ervaringsverhaal van Wim Eickholt ‘Wat ik nou toch heb meegemaakt.’ Verslag van een jaar dakloosheid; het boek Eigenlijk zegt u dat u dood wilt?! In gesprek met een suïcidale cliënt, met als rode draad het eerlijke gesprek met de suïcidale cliënt; en het boek De woestijn zal bloeien. Inspiratie voor vernieuwing van geestelijke verzorging in de psychiatrie, over de nieuwe rol van de geestelijk verzorger in het zingevingsproces.
Wat is de kern van deze drie boeken: het gesprek aangaan met kwetsbare mensen. Zo simpel is het soms.
